De ploeg van Waaslandia: Fons Vermeiren, Achiel Goossens, Hugo Mortelmans, Roger Vercruysen, Pierre Thijs, Walther Verhulst, Pol Van Pelt, Ward Stoop, Frans Wagemaekers, Gilbert Van Outryve en Willy Bettens.
Graag uw opmerkingen en andere interessante informatie. Bezoek ons Forum.
Recordontvangst en recordcijfers! Die laatste wedstrijd van het seizoen 1954-1955 zal men in Burcht niet licht vergeten. In het jaar 2000 weet een grootvader het nog aan zijn kleinkinderen te vertellen. Dit schreef een journalist in de maandagkrant van 24 mei 1955.
Op zondag 23 mei 1955 maakte de Burchtse bevolking zich op voor de cruciale voetbalmatch. Nog één keer winnen en hun ploeg Waaslandia zou doorstoten naar de derde nationale voetbalreeks. Dit zou de derde kampioenstitel in vier jaar worden voor het team.
Burcht stond dan ook in rep en roer. Aan vele woningen hing de Belgische vlag uit en vijfduizend voetbalsupporters verdrongen zich rond het plein aan de Heirbaan. Het kampioenenlied lag klaar om verspreid te worden, de supportersclub zou tijdens de rust zijn nieuwe vlag onthullen en een grote afvaardiging van de K.K. Fanfare Eendracht zou voor de muzikale omlijsting zorgen.
Wegens het belang van de match en ook omdat het de laatste wedstrijd van het seizoen in de nationale reeksen was, waren vele sportjournalisten naar Burcht afgezakt. Zelfs een radioverslaggever van Radio Luxemburg had zich op het dak van de cabines opgesteld. De verslagen leverden vele foto’s en nabeschouwingen op en vormen nu een uitgebreid voetbalarchief.
Om de match tussen Vlamingen en Walen in goede banen te leiden had de Belgische Voetbalbond een topscheidsrechter aangeduid.
Ongeveer duizend supporters van Ans waren meegekomen naar Burcht. De club had haar kadetten, scholieren en junioren op uitstap meegenomen. In de voormiddag wandelde gans deze kolonne in de Antwerpse dierentuin.
Een Waalse reporter schreef: Een belangrijk blauw-en-wit konvooi passeerde in colonne de tunnel onder de Schelde en maakte een indrukwekkende entree in Burcht waar ze zeer goed ontvangen werden door de bevolking. De plaats was al in feeststemming, met vlaggen aan de ramen, trottoirs overspoeld door een menigte lokale sympathisanten die een warm onthaal gaven aan de Walen, die blauw en witte hoeden, kokardes en vlaggen droegen.
Dat het er in de match temperamentvol aan toeging kan men zich best voorstellen. Waaslandia liet niets aan het toeval over, startte snel en snedig en overrompelde de Luikenaars, niet zozeer door kundig spel, als wel met een stormloop van jewelste.
De doelverdediger van Ans is geklopt en Van Pelt stormt alleen met het leder door. Toch ploft dit strak op de paal. Zie ook het groot aantal supporters op de achtergrond.
Ans, wier voorlijn niet vlotte, verloor gaandeweg het pleit in het middenveld. Bij de rust was de stand reeds 4-0.
Willy Bettens maakt met een prachtige kopbal het vijfde doelpuntDe doelpunten: 14’ Willy Bettens (1—0), 34’ Ward Stoop (2-0), 38’ Pol Van Pelt (3-0), 44’ Wagemaekers (4-0).
Met een rondje op het plein tijdens de rust entertainde de fanfare het enthousiaste publiek.
Tijdens de tweede helft kon Ans nog wel even reageren, doch met mokerslagen werd het verder uit koers geslagen.
De doelpunten: 51’ Willy Bettens (5-0), 54’ Frans Wagemaekers (6-0), 63’ Gilbert Van Outryve.
Na een geharrewar voor het Waaslandiadoel werd door Ans op de 59’ nog een eerreddend doelpunt gescoord door Van Dormael.
Gilbert Van Outryve zorgde dan op 63’ nog voor de 7-1.
De cijfers spreken voor zich en de schitterende Waaslandia-zege was absoluut onaanvechtbaar. Spelers en oefenmeester werden na de wedstrijd op geestdriftige wijze gehuldigd en als ’t ware onder de bloemen begraven.
De huldiging na de match van de kampioenen.
De gelukkige spelers legden uitbundig hun ereronde af terwijl het kampioenenlied weerklonk.
De journalisten schreven in de maandagkrant volgende commentaar:
Van de vroege verslagenheid der Walen met blauw-witte mutsen, van het op geel en blauw papier uitgegeven Waaslandkampioenenlied dat reeds tijdens de rust van het kapitale treffen tegen F.C. Ans in de tribune te grabbel werd gegooid, van de luidruchtige Luikse cars die doofstom terugkeerden, van druipneuzende Waalse supporters, die de krachttoer verwezenlijkten nog de trein van 5 u. 21 in Antwerpen-Centraal te halen en natuurlijk van Waaslandia’s kampioenendemonstratie zelf.
Ook in de volgende weken bleef Waaslandia nog steeds de pers halen, zoals o.m. in het hierna volgend artikel van Marcel Van Bergen, journalist bij Gazet Van Antwerpen:
Waaslandia Burcht werd voor de derde maal in 4 jaar kampioen.
John Mortelmans, de oud-speler van Antwerp F.C. die sinds ettelijke seizoenen oefenmeester is bij Waaslandia Burcht stond zondag met tranen in de ogen wanneer het eindsignaal gefloten werd van de wedstrijd Waaslandia - Ans in de overgangsklasse en dan liefst met 7-1 cijfers, die aan duidelijkheid niets te wensen over laten.
John Mortelmans stond er met gemengde gevoelens bij te kijken, hoe zijn elf spelers, elf kameraden; elkaar om de hals vielen. We hadden er nooit aan gedacht kampioen te worden en toch is die werkelijkheid dicht bij.
Vader en zoon Mortelmans.Wanneer de wedstijd geëindigd was, was de eerste reactie van Mortelmans er een van vaderlijke trots want hij viel zijn zoon om de hals welke dit seizoen het doel van Waaslandia verdedigde.
De tweede reactie van de vroegere spil van Antwerp was een van gewettigde fierheid, want hetgeen hij bij Waaslandia verwezenlijkte is werkelijk het schoonste diploma waard. John Mortelmans leidde en vormde de jeugd van Burcht, die hij als kadetten kende, tot een toonaangevende en gewaardeerde ploeg, welke in vier seizoenen alle poorten forceerde van Tweede Provinciale Afdeling en naar Derde Nationale Afdeling klom.
Mogen we er de lezer attent op maken dat de provincie Antwerpen meteen een tweede kampioen telt in overgangsklasse. De blauw-gelen worden nog al eens verkeerdelijk beschouwd als Oost-Vlamingen, omdat ze aan de overzijde van de Scheldestroom huizen.
De buitenwereld zal ook met bewondering naar deze prestatie opkijken, als ze verneemt dat dit alles bereikt werd met spelers uit eigen gemeente die Mortelmans aantrof als kadet en in zijn zevenjarige loopbaan als Waaslandia-trainer ook volgde als scholier en junior. Het is dus nog een vrij jonge ploeg, een ploeg die automatisch verbeterde, vooral in de tweede ronde het bewustzijn kreeg dat ze ook andere katten kon geselen in overgangsklasse.
Waarom waren de vooruitzichten dan zo bescheiden bij de aanvang van dit seizoen? Men moet weten dat Waaslandia ingedeeld werd in een reeks die verre verplaatsingen met zich bracht. Men herinnert zich overigens nog wel dat deze club het felst gereageerd heeft tegen deze indeling, niet enkel omwille van de verplaatsingen, maar tevens omdat het elftal verschillende soldaten telde, die zich niet steeds konden vrij maken. Hebben die protesten niet mogen baten, we menen dat men het in Burcht al lang vergeten is.
Andere journalisten vonden Waaslandia een grote familie:
F.C. Waaslandia Burcht is een grote familie van groot en klein, een vereniging, die voetbal beoefent om het genoegen, die met hart en ziel de belangen van de familie behartigt. Thans is de stoutste droom verwezenlijkt. Een kleine gemeente en een derde klasse-elftal! Niemand had ooit durven denken, dat de jongens van Burcht het zo ver zouden brengen.
Hier volgen foto's van deze familie zoals ze in de pers zijn verschenen, met de onderschriften zoals ze werden gepubliceerd:
John Mortelmans van Waaslandia “Wij moeten winnen tegen Ans”.
Hugo Mortelmans, zoon van John en keeper van de blauw-gelen.
Achiel Goossens, de rechtsachter met flink kopspel.
Afb. 10. Pierre Thys, de stopper verfrist zich even.
Alfons Vermeiren, de doortastende linksachter.
Walther Verhulst, opgeroepen als invaller.
Eduard Stoop, een der ouderen die niet versaagt, voert een kleine herstelling uit aan de lessenaar van zijn dochter.
Afb. 14. Gilbert Van Outrive, de linksbinnen.
Leopold Van Pelt, de kundige rechtsbuiten.
Frans Wagemaeckers, met het flitsende schot.
De vedette van de ploeg is zonder twijfel Willy Bettens, de onderwijzer die zijn leerlingen hier rond de zandbak verenigt.
In de huiskamer verraste onze fotograaf rechtshalf De Conick, die wegens koorts belet moest geven voor de laatste wedstrijd. Naast zijn zuster, die verloofd is met linkshalf Vercruysse (rechts). Daarachter schatbewaarder Schoofs.
“Piteko” Bryssinck, sinds 17 jaar verzorger van Waaslandia.
Is het materiaal in orde? De heren Bettens, Hugens van het bestuur, supporter Paepen (de bekende ex-fondloper van Burcht) overtuigen zich of de groundsman zijn werk deed zoals het hoort.
John Mortelmans oefenmeester van Waaslandia geeft de nodige onderrichtingen aan zijn poulains Vercruysse, Vermeiren en De Coninck.
Willy Bettens, de vedette van Waaslandia, hebben wij in de huiskring met moe en va gekiekt.
Huldiging der kampioenen op het gemeentehuis van Burcht.
Epiloog
Deze kampioenswedstrijd was ongetwijfeld het hoogtepunt in de geschiedenis van FC. Waaslandia en zijn supporters. Echter duurde dit avontuur slechts één seizoen, aangezien degradatie naar Bevordering onvermijdelijk bleek. Waaslandia scheen nog niet gereed voor de grotere jongens. Maar na een tweede jaar in de Vierde Klasse stonden de Burchtse voetballers er terug om de poort naar de hogere klasse open te breken. Dat seizoen had men trainer Soitje De Wael, een oud speler van Anderlecht, aangesteld. Ervaring van buiten Burcht bracht men in de ploeg door een nieuwe keeper en een middenvelder die bij Antwerp en Brugge speelde.
Op zondag 20 april 1958 onttrok zich bijna hetzelfde scenario zoals tegen FC Ans. De voorlaatste wedstrijd van het seizoen moest FC Waaslandia, om kampioen te worden, gewonnen worden tegen SK Roeselare dat met gelijke punten tweede in de stand stond. Indien dit lukte was minstens één punt halen in de laatste match bij Menen voldoende om het kampioenschap te vieren.
Door deze situatie waren de spelers en de supporters uit Burcht en ver daar rond in een onhoudbare koortsachtige stemming geraakt. Het bestuur vreesde ook voor omkoping van sommige van zijn spelers. Er bleef maar één oplossing over: zaterdagmiddag om 16 uur werden de spelers ter afzondering weggevoerd naar een onbekende bestemming.
Een uur voor de wedstrijd toen het plein al gevuld was met honderden supporters kwam het gezelschap terug van het bedevaartsoord Oostakker.
Om de afzondering door te trekken werd geen foto gemaakt op het plein maar wel buiten de omheining. De ploeg tegen SK Roeselare was deze: Soitje De Wael, trainer, Roger Vercruyssen, Ferre Van Den Abbeele, Gilbert Van Outryve, Fons Vermeiren, Pierre Thijs, Louis Verstappen, Pol Van Pelt, Louis Renders, Frans Wagemaeckers, Ward Stoop, Willy Bettens. (Foto Karel Van Pelt, bestuurslid).
De afzondering leverde vruchten af. Enkele duizenden supporters zagen hoe Waaslandia zijn tegenstander overspeelde en met een droge 7-0 score naar huis stuurde.
Een week later moest er minstens een punt gehaald worden bij SC Menen. Met wat moeite won de Burchtse ploeg met een doelpunt van Willy Bettens, 0-1. De nieuwe kampioen werd na de match dan ook gehuldigd en in de bloemen gezet.
De viering in Menen.
Spelers, bestuur en supporters verlaten blij gezind het stadion van Menen.
FC Waaslandia bleef zes seizoenen in de derde divisie, maar daarna volgden ze een hobbelig pad in de lagere reeksen. Helaas, aan het einde ging het bergafwaarts en in 2004 werd het faillissement aangevraagd.
Tekst: Jan Van Pelt.
Bronnen:
- De archieven van Willy Bettens, Pol Van Pelt en Rudi Schippers werden voor dit artikel geraadpleegd. De citaten, weergegeven in cursief, zijn afkomstig uit hun krantenknipsels. Alle gebruikte foto's zijn afkomstig uit hun verzameling.
- Enkele foto’s komen uit verdwenen weekbladen, waarvan de naam niet meer te achterhalen is.