Graag uw opmerkingen en andere interessante informatie. Bezoek ons Forum.
Het gebouw van het vroegere Café Derby staat op de Kruibeeksesteenweg 62-64, een tweehonderdtal meter van de ingang van het kwartier Luitenant Victor Thoumsin van het 11 Geniebataljon, tussen de eerste huizen van Burcht als je van Kruibeke of de Krijgsbaan komt. Links van de steenweg is er de Ter Lochtwijk, nu verlaten. Reeds een tiental jaren geleden verhuisden een aantal huurders uit de wijk naar nieuwe woningen de Prins Leopoldstraat, op ‘t Hoekske in Burcht.
Een herberg is Derby niet meer sinds 1 januari 2020. Van de tientallen cafés die er geweest zijn in Burcht, blijven er nog drie over: De Wachtzaal, De Beiaard en het cafeetje aan de Carrefour. De laatste café op de "baan" ging dicht. Met de baan wordt doorgaans de lange opeenvolgende straten Kruibeeksesteenweg en Heirbaan, tot de Dorpstraat bedoeld. De Burchtse Anne-Marie Byl heeft 43,5 jaar in het café gestaan, tot haar knieën het begaven. Vorig jaar verloor ze haar echtgenoot André Lambrechts. Ze had voordien in de Elma gewerkt. Na een reorganisatie van dat bedrijf, koos het echtpaar om café Derby over te nemen. De zaak was een jaar uitgebaat geweest door ene Angeline.
Voorheen waren er meerdere cafés in de buurt van de kazerne. Sinds het opschorten van de dienstplicht in 1992 kwamen er geen miliciens meer over de vloer. Café Derby bleef een bloeiende zaak. Ze was bijzonder omdat het van oudsher het stamlokaal was van een groot aantal verenigingen. Ook al toen Cora, de vorige uitbaatster in de jaren zeventig, de herberg nog openhield en ze is nog verder gegroeid. In deze barre corona-tijden zien we allemaal hoe de mens een door-en-door sociaal wezen is. Het café Derby legt een staalkaart voor van het rijke verenigingsleven in onze gemeente.
De fanfare De Vrolijke Terlochters had er haar thuisbasis. Ze musiceerden door de straten zonder strakke uniformen, een wit hemd en een zwarte vlinderdas was al meer dan goed genoeg. Op een dag liepen ze de Kruibeeksesteenweg af. Ze draaiden de Kampstraat in om dan gracieus rond het plein aan de Reynerslaan terug te keren. Dat was al ver genoeg! De vaandeldrager had blijkbaar andere plannen en stapte dapper door in de richting van de Pastoor Coplaan, tot hij de muziek van de fanfare hoorde wegdeemsteren om dan ik kwieke looppas zijn fanfare in te halen. Er werden toen van het lachen waarschijnlijk wel enkele valse noten gespeeld.
De pierbolclub was één der meest actieve verenigingen. Ze kwam bollen in de gelagzaal: een deel van de tafels opzij en rollen met de halve bol. Het is nog de enige actieve pierbollersclub die overblijft in onze gemeente. Ze geven “De Pierbollers Gazet” uit en zijn nu gevestigd in café Centrum in Zwijndrecht. Het pierbollen is niet gemakkelijk, het vraagt veel behendigheid en inschattingsvaardigheid. Onze Kring heeft in de winter een bolling georganiseerd bij onze leden Swa en Marleen Pyl. We weten dat je best niet vooraf en tijdens de wedstrijd enkele Duveltjes drinkt. Nadien moet er uiteraard gevierd worden!
Er was de wielertoeristenclub, WTC Derby, die steevast daar vergaderden en na een zware maar plezante rit, naar hun lokaal afzakten om “bij te tanken”. Op hun programma stond o.a. de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, zeker niet de minste koers! Ze weken inmiddels uit naar taverne ’t Vliet in de Neerstraat. Ze waren niet de enige buitensporters. De veteranen van FC Waaslandia en “FC Burcht United” waren te vinden in café Derby.
Een kaartersclub en een spaarkas was er ook. De spaarkas heette zeer gepast: “Hoe meer hoe liever”. De kas is in december vorig jaar door de leden in volle vreugde “geliquideerd”.
Gedurende enige tijd, na de overstroming van het Volkshuis in de Antwerpsesteenweg, vond de Burchtse biljartclub daar een warmere en drogere thuis.
De Derby was vele jaren zowat de drijvende kracht achter de Terlochtkermis. Er stond geen klassieke kermis met schietkramen en botsautokes. Elk jaar in de maand september waren er volkspelen met zakkenlopen, waterbakken, zeepstaak klimmen, eieren rijden met de fiets … met vooral veel leute en vertier. Beroemde artiesten kwamen er graag optreden, zoals Will Tura en Willy Sommers. Er was een playbackshow met Elvis en andere interpretaties.
De pilsjes werden vlot getapt. Van ’s ochtends om 9 uur stond Anne-Marie aan de tap tot vaak 5 uur ’s morgens. Veel slapen was er niet bij, maar het waren hoogdagen! De mensen konden allemaal te voet naar huis. Na meegeholpen te hebben om enkele tientallen vaten bier soldaat te maken, was dat een veiliger wijze dan op twee of vier wielen. En, er waren buren die wisten waar je woonde.
Klanten kwamen niet alleen van Burcht en Zwijndrecht. Er waren stamgasten uit Kruibeke, Melsele en Sint-Anna. Toen de overzet nog voer kwamen er groepen vrienden uit Hoboken. Hardwerkende dokwerkers moesten het stof uit hun kelen komen wegspoelen en een klapke doen. De werknemers van de Ytong, Van Laere, Argex, van bij Van Pelt en wat geniakken kwamen er over de vloer. Velen woonden op de “baan” of in de buurt en reden met de fiets naar het werk en … wat later naar huis.
Er waren nog verschillende andere verenigingen die er hun stek hadden. Aan de muren van het nu verlaten café hangen de kaders als stille getuigen van een rijk verenigingsleven: Vriendenkring Civiele Bescherming van Burcht en de NUOB – BSB: Koninklijke Nationale Unie der Oudgedienden van de Bezettingslegers en van de Belgische Strijdkrachten in Duitsland en Buiten de Landgrenzen met in het Latijn Custodia ad Rhenum 1918-1929, De Wacht aan de Rijn, met verhalen van lang vervlogen tijden.
Foto’s: Rudy Schippers en Ludo Van der Stock
Tekst en interview: Ludo Van der Stock.