Theodoor bij een jetmotor
Graag uw opmerkingen en andere interessante informatie. Bezoek ons Forum.
Op 24 oktober 2012 overleed op 82-jarige leeftijd professor Theodoor Van der Waeteren. Sedert 1957 was hij verbonden aan de universiteit van Leuven, meer bepaald aan het Thermotechnisch Instituut, dat onder zijn beheer werd uitgebouwd tot een internationaal gerenommeerde ingenieursopleiding.
‘Doorke’ werd geboren op 8 mei 1930 op het Heiken in Zwijndrecht als de zoon van de landbouwers Frans Van der Waeteren en Martha Maes. Al vlug bleek - zoals o.m. onderwijzeres juffrouw Verbist van het eerste leerjaar getuigde - dat het ventje bijzonder begaafd was. En later wist meester Machuut Bernaers van het zesde leerjaar de ouders te overtuigen hun telg rechtstreeks naar het Sint-Jan Berchmanscollege te sturen en niet eerst in Zwijndrecht het zevende jaar te laten doen als voorbereiding op de grote stap. En inderdaad, de omschakeling ging vlot en Doorke behaalde uitmuntende cijfers in de Grieks-Latijnse afdeling. Maar zoals zijn nauwe vrienden Leon De Meulenaere en diens echtgenote Maria Dobbeleir vandaag vertellen, vervreemdde hij intussen niet van zijn dorp maar werd er een enthousiast lid van de plaatselijke scoutsgroep Sint-Theresia. Zijn leven lang zou hij trouw blijven aan deze jeugdbeweging. Zelden miste hij hun feesten en dikwijls nam hij als oud-scout deel aan een of andere activiteit.
Na zijn humaniora koos Door voor een ingenieursopleiding aan de universiteit van Leuven. Hij specialiseerde er zich in werktuigkunde en elektrotechniek. Hier waren zijn resultaten zo goed dat zijn leraren hem aanraadden verder te gaan, wat toen voor ingenieurs in Leuven nog niet mogelijk was. En Door trok naar Amerika waar hij cum laude de titel behaalde van ‘master of science in electrical engineering’.
Bij zijn terugkeer ging in de Alma Mater de deur voor hem wagenwijd open en hij werd in het Thermotechnisch Instituut aangesteld als assistent en reeds het jaar daarop als docent. Toen hem enkele jaren later in opvolging van professor A.Coppens het beheer van het instituut werd aangeboden, kon hij zijn talenten tenvolle ontplooien. De Leuvense opleiding tot burgerlijk ingenieur kreeg naam en heel wat studenten van Zwijndrecht en Burcht getuigen vandaag nog over de indruk die professor Van der Waeteren als wetenschapper en als lesgever op hen maakte.
Hij ging niet gebukt onder het werk, integendeel, hij groeide en bloeide op zijn terrein. Zo vond hij de tijd om tijdelijke leeropdrachten aan te nemen aan de universiteiten van Zaïre en Indonesië. Hij kreeg de smaak voor verre horizonten te pakken en ritste de wereldbol af, soms alleen, maar dikwijls ook met zijn studenten. Dat laatste verwonderde in Leuven niemand, want ‘Theodoor’ stond er gekend als de professor met het jonge hart, de eeuwige student, die aan menige cantus deelnam.
En steeds keerde hij weer naar zijn geliefde Heiken, halfweg Zwijndrecht- Burcht, de gemeente waar hij zijn trouwste vrienden opzocht: een oud-scout, een medestudent, de weduwe van een vriend... Want Door bleef een volksmens, die niet naast zijn schoenen ging lopen, maar die als boerenzoon soms in de klompen schoot om vlijtig te tuinieren. Hij bleef ook de man, die graag onder mensen vertoefde en die intussen zichzelf was: iemand met een brede kijk op de wereld, die als een Tijl Uilenspiegel, een schalkse rakker, schijn en bedrog doorprikte, iemand die in Venezuela een schooltje steunde en hier het voorzitterschap van de plaatselijke Alfred-Ostkring opnam. Iemand, die kerk en geloof op de korrel nam, maar intussen zijn talenten gebruikte om het kerkorgel te repareren en een engel van het hoofdaltaar terug van een vleugel te voorzien. Iemand, die graag de vrouwtjes plaagde maar hen even later met een attentie kon bedenken. Er was den Door van het woord, voor wie je altijd op je hoede moest zijn, en er was den Door van de daad, de vriend, die we vandaag nog altijd missen.
Tekst: Hedwig Van de Velde