Graag uw opmerkingen en andere interessante informatie. Bezoek ons Forum.
Fanfaremuziek vormde in het verleden een belangrijk segment van de culturele activiteiten van de ‘gewone man’. Door deze muziek – muziek voor koperblazers – konden ook arbeiders in contact komen met een groter muziekrepertoire. Marsmuziek sprak tot de verbeelding, was laagdrempelig en kreeg de mensen van een halve eeuw geleden makkelijk uit hun huizen. Fanfares deden maandelijks een uitstap door de gemeente en deden onderweg een aantal herbergen aan. Voor sommige leden vormden deze uitstappen een welkome bijkomstigheid. Soms werden muzikanten hierdoor ook gekarikaturiseerd. Rond de kermis of in de herfst, wanneer de ‘teerfeesten’ (in de volksmond ‘smeer’-feesten) gehouden werden, werden concerten gegeven – in de zomer in open lucht op een kiosk, in de winter in een zaal – waarin ook wat ‘zwaardere’ stukken op het repertorium stonden. Soms werden hierdoor ook echte solisten ontdekt die uitblonken in het bespelen van een bepaald soort instrument. Zij stroomden soms door naar een muziekschool of condervatorium. Dirigenten werden binnen en buiten het eigen dorp gevonden. ‘Spelende leden’ – in de hoogtijdagen meer dan 50 – werden gevolgd door ‘steunende leden’ en ‘ereleden’ die dankzij hun financiële bijdrage de fanfare leefbaar hielden.
In Burcht kenden we na de tweede wereldoorlog maar liefst 3 fanfares, elk met een politieke kleur. De Koninklijke Katholieke Fanfare ‘Eendracht’, katholiek, was initieel in de late 19e eeuw gegroeid uit een koor. De Scheldezonen, opgericht begin 20e eeuw voor werknemers van de scheepswerf Maes, werd ooit nog boven de doopvont gehouden door John Tulpinck en vervelde van een paternalische naar een socialistische vereniging. Na de tweede wereldoorlog kwam er nog een derde fanfare bij: Naar Recht en Vrijheid, van communistische signatuur.
De fanfares waren niet alleen herkenbaar aan hun vlag, maar ook aan hun uniform. De Eendracht introduceerde bovendien in de zeventiger jaren van vorige eeuw ook een korps Majoretten. Het idee kwam overgewaaid uit Nederland, dat op hun beurt de mosterd had gehaald bij de Duitse Dansmariekes, die vooral actief waren tijdens de grote carnavalvieringen. Onze kortgerokte majoretten zijn een 15tal jaar actief geweest , gingen de fanfare en de vlag vooraf en trommelden er lustig op los, waarbij ook de trommelstokken als blikvanger gehanteerd werden. Dikwijls waren het dochters van muzikanten die tot dit korps toetraden. In de hoogtijdagen telden deze een 12-tal majoretten. Bijgevoegde foto is uit de beginperiode, 1975. Hierop herkent u zeker muziekmeester/dirigent Pierre Duerinck en zijn dochter Rita, die later ook directrice zou worden van de Meisjesschool St Wivina te Burcht. Graag zouden we ook de namen van de andere meisjes op de foto kennen en nog meer foto’s van het majorettenkorps ontvangen.
We zoeken nog meer informatie over alle fanfares van Burcht en Zwijndrecht.
Tekst: Robert Embrecht.