Graag uw opmerkingen en andere interessante informatie. Bezoek ons Forum .
De Heemkundige Kring Zwijndrecht Burcht legt zich toe op het verzamelen, onderzoeken en bewaren van onze lokale geschiedenis, gebeurtenissen, gebruiken, … Dat geldt ook voor het leven en de werken van markante personen uit onze gemeente.
'Rieke den bokser' en zijn echtgenote Julia van café 'Sportvriend' in de Zwijndrechtsestraat 36 te Burcht, waren zulke figuren. Julia Janssens stond meer dan 66 jaar achter de toog (1924-1991), waarna Monique Heyrman nog 18 jaar een waardige opvolgster was, tot ze in 2009 de boeken moest sluiten. Toen ging het laatste volkscafé van 't Hoeksken tegen de vlakte ging, om plaats te maken voor appartementen. Julia, die eigenlijk Cecilia heette, was boven het café blijven wonen en kwam er nog alle dagen. Ze werd geboren in 1904 en overleed in 2002 op 98-jarige ouderdom.
‘Rieke den bokser' zoals hij meestal genoemd werd, heette eigenlijk Felix Everaerts, en was geen bokser maar een 'lutteur' of worstelaar. Zijn vader was Petrus Franciscus Everaerts (°29-07-1869, Rillaer) en zijn moeder Wivina Van der Vloet (°13-08-1879, Burcht). Ze huwden te Burcht op 3 december 1898. Felix werd geboren in Antwerpen op 27 februari 1901. Zijn vader overleed reeds in 1903. Hij heeft hem dus amper gekend.
Rieke was zeker 'gene gewone', zoals men in Burcht zegt, maar wat maakte hem dan zo speciaal?
In 1927 stichtte hij in Burcht een worstelclub zonder ooit zelf lid te zijn geweest van een worstelclub. Hij volgde deze sport wel door regelmatig naar de meetings tussen de vele clubs in Antwerpen en omliggende te gaan kijken. Ook op de competities, zoals de jaarlijkse 'Gouden Gordel' en de jaarlijkse kampioenschappen, was hij present. Daar ging hij naar kijken om, zoals hij later dikwijls zegde, "te gaan stelen met mijn ogen".
Hij was wel lid geweest van de plaatselijke turnkring in het Volkshuis van Burcht. Daar was hij een keurturner, zowel op de grond als aan de toestellen, zoals het rek en de ringen. Ook was hij bekend met alles wat de spieren en gewrichten betreft. Waar hij dat geleerd had, is niet bekend, want hij had zelf nooit leren lezen of schrijven. Toch was hij zeer verstandig.
In 1932, 5 jaar na de stichting van de worstelclub werd hij zelf kampioen van België in de lichtgewicht klasse in de Grieks-Romeinse stijl, en opnieuw in 1933, 1934 en 1935. In 1936 en 1937 werd hij zelfs kampioen in zowel de Grieks-Romeinse als in de Vrije Stijl. Hij was daarnaast ook overwinnaar van de 'Gouden Gordel' in 1932, 1933, 1934, 1935 en in 1939 - 1941. De 'Gouden Gordel' betekende toen in de worstelsport zoveel als nu de Ronde van Vlaanderen in de wielersport. Tot in het begin van de jaren vijftig van de 20e eeuw heeft hij vele jonge mensen in zijn club opgeleid en getraind. Hiervan werden er zes of zeven Belgisch Kampioen. Sommigen wonnen zelfs meer dan één keer de Belgische titel, zoals zijn zoon August Everaerts en Lucien Claes, die samen in 1952 ons land vertegenwoordigden op de Olympische Spelen in Helsinki, Finland. Eén van hen, Jos Maras, heeft nog een andere club 'Raad en Daad' gevormd in het Volkshuis.
Rieke was niet alleen wat techniek en kracht betreft ongewoon begaafd, maar hij kon ook ongelooflijk goed en duidelijk iets uitleggen en voordoen. Dat was zijn grootste troef. Als hij u iets wilde leren, was het een plezier om te zien, hoe hij soms met weinig woorden, gebaren en houdingen, u tegelijkertijd kon duidelijk maken hoe het moest en hoe het zeker niet moest. Zulke dingen zijn moeilijk te benoemen, maar als je het zag, dan wist je ineens hoe goed hij wel moet hebben kunnen 'stelen met zijn ogen', en tegelijkertijd besefte je dat er nog zoiets als een aangeboren surplus aan te pas komt, om dat zomaar te kunnen. En hij kon het ongewoon goed!
Café Sportvriend. Foto 1994.De meeste Belgische kampioenen in elk van de 8 gewichtsklassen (vlieg-, haan-, pluim-, licht-, welter-, midden-, halfzwaar- en zwaargewicht) en in beide stijlen, kwamen meestal uit de Antwerpse federatie met zijn vele clubs, en 'Rikens Worstelclub' (zie briefhoofd) was in die tijd goed vertegenwoordigd. Rieke's club heette eigenlijk 'OSS', voluit 'Oefening Staalt Spieren'. Onze worstelpakjes, gebreide (!) broekjes met schouderbandjes, waren groen met rode streep, en die werden desgewenst op maat gebreid door een jongen (!), één van de zeven zonen Backeljauw, waarvan de oudste, Charel, ook een clublid was. 'Den breier' was waarschijnlijk broer Edward.
Wat weinigen wisten was dat Rieke enkele gehandicapte kinderen, met lichte lichamelijk afwijkingen zoals een 'kiekenborst' (zo genoemd in die tijd), een hoge rug of die iets anders mankeerden aan ledematen of gewrichten, in behandeling had, op doktersverzoek. Hij leerde hen gepaste oefeningen aan en masseerde hen ook, waar hij volgens insiders zeer goed in was. Soms mochten die kinderen op een wedstrijdavond tijdens de pauze met Rieke in de ring op de mat komen, om te laten zien wat ze allemaal konden van grondoefeningen, salto's inbegrepen. Dat werd 'cultuur fysiek' genoemd. Na hun korte optreden kregen ze een verdiend applaus, waarna ze opgewekt en met een flinke boost voor hun zelfvertrouwen, van de mat kwamen.
In de oefenzaal was er ook een lage houten trede, een soort platform voor het gewichtwerken. Er lag een klein gewicht 25 - 30 - 35 kg en een groot gewicht 75 - 80 - 85 kg, naargelang de schijven die men er aan toevoegde of afliet, en nog één met 2 vaste ijzeren bollen dat 52 kg woog. Ook daar toonde Rieke zijn kracht, kunde en kennis. Spijtig dat er toen geen filmpje gemaakt werd, hoe hij ook daar soms tussendoor een 'showke' ten beste gaf.
Hoekskenskermis: De Serieuze Wandeling. Stoet in wandeltempo met al of niet verklede personen van binnen en buiten de wijk, waarbij het er op aan kwam zich zo ernstig mogelijk te houden.Ook tijdens de plaatselijke feestelijkheden zoals de jaarlijkse Hoekskenskermis liet Rieke zich niet onbetuigd en was steeds van de partij, o.a. met 'De Serieuze Wandeling', die altijd veel bekijks had.
In zijn laatste jaren is hij ook nog met pijl en boog naar vele schietingen geweest, en ook daar schoot hij van in het begin letterlijk hoge vogels af. Hij had zich wel goed voorbereid en geoefend op een zelfgemaakt wipje.
Zijn zoon August Everaerts onthulde ons waar de bijnaam 'Rieke den bokser' vandaan komt. In de jaren voor hij de worstelclub stichtte, heeft hij een korte tijd bokstraining gegeven. Er was nog geen sprake van een oefenzaal, een ring of een mat. Er werden gewoon 's avonds in het achterste gedeelte van het al niet grote café, oude stukken tapijt, matrassen en dekens op de vloer gelegd en daar werd dan gebokst door de liefhebbers. Feitelijk was het altijd alleen tegen Rieke zelf, en hij moest dan maar één enkele rake mep in zijn gezicht krijgen of het resulteerde in een blauw oog of een andere kwetsuur. Hij had dus elke avond dat er gebokst werd wel wat verzorging nodig met wat zalf, en 'ne plakker' hier of daar. Hij is er dan ook vlug mee gestopt, maar van toen af was hij 'Rieke den bokser' en hij is het altijd gebleven.
Felix Everaerts heeft als 'Rieke den bokser' een merkwaardig parcours afgelegd. Vele jonge mensen heeft hij als sportman tot voorbeeld gediend, ze keken naar hem op te kijken en trachtten hem na te volgen.
Hij overleed op 7 juli 1955 na een verraderlijke ziekte die hem op betrekkelijk korte tijd geveld heeft. De herinneringen bleven.
Tekst: Frederik Van Raemdonck, oud clublid OSS (Oefening Staalt Spieren),
Bronnen: Interview met August Everaerts, zoon van Felix Everaerts.
Foto's:
Hobbyclub "De Verzamelvrienden", Kijk op Zwijndrecht en Burcht.
Privéverzameling F. Van Raemdonck.